Toen naar huis gegaan en bagage gaan maken.. Na het middageten met Juan, Mariana en Sofia nog even een momentje alleen om over alles wat er de laatste maanden was gebeurd.. Over hoe ik mijn vlucht helemaal alleen nam, hoe ik mijn gastgezin belde wanneer ik verloren was, over alles en nog wat..
Ik was de rumfles al een beetje vergeten eigenlijk, Juan was op zijn kamer met zijn deur toe. Ik klopte aan, hij antwoordde: 'Que pasa' Ik klopte opnieuw en zei dat hij de deur moest opendoen. Hij deed open, hij verschoot ervan dat ik voor de deur stond.. hij vroeg wat er was.. Ik antwoordde niet maar liet hem de fles rum zien.. Hij verschoot opnieuw.. 'Are you serieus?' vroeg hij. Ik knikte. Hij gaf me een knuffel..
Ik ging voort met het pakken van mijn bagage en Mariana kwam de kamer binnen, maar hoorde haar niet, mijn muziek stond een beetje te luid misschien? Ik vroeg haar waarom dat Juan zo schrok. Ze zei me dat het niet gewoonlijk is in Venezuela dat als je zegt dat je iets beloofd, en dan nog werkelijk doen. Ik zei: Oei, dat is toch normaal, niet? Ze antwoordde; Ja voor mij is dat ook normaal, maar dit is Venezuela.
Het was bijna tijd om door te gaan. Juan zat wat depri in de zetel..met lichte tranen in zijn ogen.
Ik haalde mijn bagage in de kamer. Op het moment dat ik opnieuw in de living kwam stond Juan depri in de living. Ik liet mijn bagage staan en ging naar hem, want ik dacht dat hij in huis beleef. Ik gaf hem een knuffel, en zei dat ik hem ging missen. Hij zei dat hij meer na beneden ging, maar voor we naar beneden konden gaf Sofia mij een doosje. Het was een doosje met Toronto, een briefje, een armbandje en een ketting. Toen kon ik mijn tranen niet meer bedwingen en ben ik daar in tranen uitgebarst. Ik wou nog niet naar huis!
Sofia, Juan en ik wachtte op de lift, Mariana en Pedro waren de auto al gaan klaarzetten. Juan was bijna aan het wenen, heb hem nog nooit eerder zo gezien als vandaag. Ik gaf hem een opnieuw een knuffel en hij zei dat hij me ging missen en dat hij naar België volgende zomer ging komen! Ik lachtte en antwoordde dat hij altijd welkom was!
In de garage, waar de auto stond was het echte afscheid met Juan. Ik barstte opnieuw in tranen uit en hij zei alleen: 'I gonna miss you Yenfli'
Ik stapte in de auto.
In de auto was het stil, ik stuurde naar Maik dat Venezuela echt zalig was en dat hij ervan moet genieten. Maik is the German boyfriend of Mariana.
Aangekomen in de airport. Daar was het weer wel even paniek. Ik had 2 kilo teveel in mijn koffer. Mariana heeft me dan geholpen om het dan te kunnen opdelen in mijn rugzak en mijn handbagage.
Als al die 'problemen' waren opgelost, zijn we nog iets gaan eten. Het was echt lekker..en toen, toen was de tijd daar voor de boarding.
Afscheid is moeilijk, of je nu 5 jaar bent of 60. Of je nu 2 daagjes weg gaat of een heel jaar. Of je ze nu 2 maand kent of heel je leven. Afscheid is en blijft moeilijk.
Via whatsapp hebben we nog wel even kunnen chatten, maar toen ik achter de boarding op mijn vliegtuig stapte was het: bye WiFi, bye family, bye Venezuela.